Op vakantie deze zomer bezochten we met het gezin Parijs. We stonden op een camping bij Versailles. En om de lading cultuur enigszins acceptabel te houden voor onze 3 tieners, besloten we dat in 10 dagen te doen met om de dag iets cultureels in Parijs Centrum.
Het bleek een werkbare formule voor onze tieners en voor ons. We hadden een treinstation op 10 minuten lopen vanaf de camping. De trein leverde ons steeds in een minuut of 25 af naast de Eiffeltoren of andere toeristische hoogtepunten. We namen af en toe de metro en we liepen ook behoorlijk wat kilometers. Het klagen over de beweging viel enorm mee, waardoor we concludeerden dat het lopen ‘wel veel, maar niet te veel was’.
We hadden vooraf ook duidelijke afspraken gemaakt over lunch, pauzes en niks doen op de andere dagen. We zaten dus goed op 1 lijn met ons drietal. Dat maakte het een aangenaam geheel en vooral ook erg gezellig. En zo af en toe -wanneer wij als ouders de grenzen wat opzochten- werden de afspraken ook wel bijgesteld om weer op één lijn te komen.
En toen kwam het bezoek aan het Louvre op onze laatste Parijs-dag. Een museum waar je rustig een week kunt doorbrengen en dan heb je nog niet alles gezien. Heet dat dan ‘Veel’ of ‘Te veel’ kunst?
Een greep uit het ‘vele’ moois van het Louvre was dat:
• kinderen onder de 18 gratis naar binnen mogen (ik blijf toch een Nederlander ????)
• er echt prachtige kunst staat en hangt in zo’n gebouw met zoveel ‘grandeur’
• de film die een week eerder thuis nog werd gekeken (Da Vinci Code) een beetje tot leven leek te komen.
Wat wij echt een beetje ’te veel’ vonden? Dat was bijvoorbeeld:
• dat je moet kiezen wat je gaat zien, focus moet aanbrengen in een museumbezoek om vervolgens dus een klein deel van de gehele kunstcollectie te zien en langs de rest heen te ‘rennen’
• dat het aantal medebezoekers overweldigend veel is en de wachtrijen fors (ondanks de vooraf bestelde kaartjes), maar ook dat de fototoestellen meer lijken te zien dan de bezoekers zelf.
Ik word altijd wat recalcitrant als dingen ’te’ worden. Zo ook in dat grote Museum het Louvre in Parijs. Ik ga dan altijd net aan de andere kant staan om foto’s maken van al die fotografen bijvoorbeeld. Dit uiteraard tot irritatie van mijn tieners, maar ook wel tot hilariteit bij hen dat ik ook in beeld breng hoe ’te’ iets ook kan zijn. Dat beeld blijft dan ook wel weer bij ze hangen gelukkig, waardoor ze later hopelijk nog eens zullen denken: “Oh ja, weet je nog, mama die dan een foto van alle fotografen van de Venus de Milo of de Mona Lisa maakte met de kunstwerken zelf van de achterkant of als stipje in de verte in beeld!”.
Soms moet je dingen net ff anders doen. Daardoor ontstaan nieuwe perspectieven, andere inzichten en bewustzijn. Als ze maar niet ’te veel’ anders zijn, dat je er niet meer bij kunt waardoor ze de plank misslaan. Maar wel ‘aardig veel’ anders, zodat nieuwe en blijvende inzichten en verhalen ontstaan. Dat is waardevol in families om samen je familieverhalen vorm te geven, herinneringen te maken. Dat is overigens net zo waardevol voor teams, organisaties en zakenpartners. Ook daar geldt dat verhalen doorgaan, worden aangevuld door een nieuw perspectief en door dingen eens ‘net even anders’ te doen, maar niet té veel!
***
#alignment #bewustwording #creeerjeverhaal #familie #familierelaties #netevenanders #nieuweinzichten #organisatiecoaching #organisatieverhaal #Parijs #reizen #teamcoaching #teamjourney #teamreis #teamverhaal #transformatie #vakantieafspraken #veelofteveel #verandering #wandelen #zakelijkerelaties
***
Individuen doen ertoe, teams doen ertoe. Teams Matter(s)
